Gastcolumn van een sollicitant: ‘Yes, ik heb de baan! Maar wat ga ik eigenlijk verdienen?’

Kersverse economiedocent Jefta Westra maakte bewust de overstap van het bedrijfsleven naar het mbo. Spijt heeft hij daar niet van, maar verbaasd is hij wel over de grote verschillen tussen de commerciële sector en het onderwijs. En dat begon al bij de nogal vage sollicitatieprocedure.

Wil je ook een gastcolumn schrijven over jouw ervaringen in het onderwijs? Mail ons. 

In juli 2021 solliciteerde ik naar een baan als docent economie en recht. Ik had geen idee wat me te wachten stond, behalve dat het een enorme carrièreswitch zou betekenen. In mijn rol als commercieel directeur miste ik een aantal dingen, waardoor ik niet meer op mijn plek zat. 

Sluitingsdatum

De verschillen tussen een sollicitatieprocedure in de commerciële sector en die in het onderwijs bleken enorm. Het eerste wat opviel was de sluitingsdatum die was gekoppeld aan de vacature. Nog steeds is mij niet duidelijk waarom dit zo is. Zodra je een goede kandidaat hebt gevonden, sluit je de vacature. Zo niet, dan blijf je zoeken. Toch? Niet in onderwijsland. De uitnodiging voor een sollicitatiegesprek was het enige dat overeenkwam met de commerciële sector: daarin stonden een datum, tijd en locatie. 

In de ruimte waar het gesprek zou plaatsvinden trof ik vier mensen aan. Twee docenten, de teammanager en iemand van de schoolraad. Die laatste was nieuw voor mij, maar bleek aanwezig te zijn om te controleren of iedereen een eerlijke kans krijgt. Is dit dan niet altijd zo? Tijdens het gesprek maakte hij notities, maar verder nam deze persoon geen deel aan het gesprek. Aan het eind vroeg de teammanager of de juiste procedures waren gevolgd. Dit bleek het geval. Het gesprek was goedgekeurd. 

Arbeidsvoorwaarden

Ik verliet het sollicitatiegesprek met een vaag gevoel. We hadden persoonlijke zaken en de onderwijsvisie besproken, maar over arbeidsvoorwaarden was het op geen enkel moment gegaan. Hoe konden ze nu een besluit nemen als zulke zaken onbesproken bleven? Maar goed, ik zou wel zien en wachtte af.

Diezelfde middag al rinkelde mijn telefoon. Ik zag de naam van de teammanager op mijn scherm verschijnen en nam op. Ze hadden het sollicitatiegesprek als erg positief ervaren en wilden graag met mij verder. “Gefeliciteerd, je hebt de baan.”

Yes, dacht ik, ik heb de baan! Maar wat ging ik eigenlijk verdienen? Hoeveel uur zou ik gaan werken? De vacature was voor 0,4 tot 1,0 fte, dus wat werd het precies? Het bleken zaken die bij een volgend gesprek aan bod zouden komen. Of ik zelf eigenlijk overtuigd was van deze baan, of ik nog andere sollicitaties had lopen… die vragen kwamen helemaal niet ter sprake. Het blijken overwegingen die in het onderwijs niet lijken te gelden. Als je solliciteert wil je de baan, zo simpel is het. 

Onderhandelingen

In de commerciële sector was ik gewend allerlei voorwaarden te bespreken vóórdat een organisatie een aanbod doet. In het onderwijs is dit dus niet het geval. De onderwijscao maakt dat er nauwelijks onderhandelingsruimte is. Die cao voelde voor mij daardoor een beetje als de Algemene Voorwaarden van Apple: om verder te kunnen moet je ze accorderen. Maar ach, die cao zag er best goed uit. Dus ik ging akkoord met de arbeidsvoorwaarden. Nu zou het contract wel snel volgen, dacht ik. 

Het afwachten was echter nog niet voorbij, helaas. De onderwijswereld bleek een paar keer per jaar volledig stil te staan en de zomervakantie kwam eraan. Dit betekende dat ik een lange periode wist of dacht te weten dat ik een baan had, maar dat er niks op papier stond. Maar ach, dat kwam na de vakantie wel, kreeg ik te horen. Ofwel: tijdens mijn eerste werkweek.

Ondanks het onzekere gevoel dat deze periode van afwachten mij gaf, ben ik inmiddels ontzettend blij dat ik de overstap naar het onderwijs heb gemaakt. Dus wil jij die stap ook zetten? Doen! Wees je dan wel bewust van de verschillen tussen sectoren. Succes. 

Jefta Westra is mbo-docent Economie, Marketing & Management bij Noorderpoort.